Ik heb een droom John van den Heuvel

‘Journalist of agent worden: dat is allebei gelukt’

“Overdag ben ik bijna nooit bang. Ik maak heftige dingen mee, maar heb zelden last van klotsende oksels of trillende handen. De spanning komt er ’s nachts uit. Stressvolle acties die overdag goed zijn verlopen, gaan in mijn dromen vaak alsnog mis. Dat had ik al toen ik bij de politie werkte. Na een geweldloze overmeestering, belandde ik in mijn slaap toch nog in een schietpartij.
Vooral in drukke periodes heb ik overdag te weinig tijd om alles wat ik meemaak te verwerken. Mijn tv-werk is echt een rollercoaster: kom ik net terug van de Filippijnen, waar ik een pedofiel heb opgespoord, moet ik meteen door naar Curaçao om op een ontsnapte gevangene te jagen en daarna naar Marokko om vier ontvoerde kinderen te bevrijden.
Dat laatste leverde weer een nachtmerrie op. Het was allemaal goed gegaan, maar eenmaal thuis droomde ik dat die kinderen voor onze ogen iets werd aangedaan. Een soort eerwraak. Dan slaap ik zo onrustig dat mijn vrouw me wakker schudt. Waarom ik dit werk toch blijf doen? Never a dull moment, daar hou ik van, en het geeft me voldoening als ik mensen heb kunnen helpen.
Leuke dromen heb ik in de vakantie, als ik tot rust kom. Die gaan vooral over vroeger, hoe ik met mijn broertje speelde of over een dagje aan het strand. Ik kijk terug op een warme kindertijd. Ik was een nieuwsgierige jongen met veel vriendjes, die altijd met zijn neus vooraan stond. Al vrij jong wilde ik óf agent worden óf journalist. Dat is allebei gelukt.
Op mijn vijftiende brak een minder gelukkige tijd aan. Mijn ouders gingen scheiden en mijn vader vertelde me dat hij niet mijn echte vader was. Dat was natuurlijk een schok. Ik ben van een Marokkaanse gastarbeider, die mijn moeder in de steek liet toen ze zwanger was. De eerste jaren heeft ze me alleen opgevoed. Ik denk dat we daarom een extra innige band hadden, we waren een twee-eenheid. Ze was ontzettend trots op me, belde altijd meteen na de uitzending van RTL Boulevard om na te praten.
Tien jaar geleden, op haar 63ste, overleed ze totaal onverwacht in haar slaap. De avond ervoor had ik haar nog vrolijk aan de telefoon. Sindsdien verschijnt ze af en toe in mijn dromen. De eerste keer kwam ik haar op straat tegen en vroeg ze me hoe het ging. Ik schrok daar zo van dat ik badend in het zweet wakker werd.
Later begon ik die dromen juist mooi te vinden en werd ik met een haast gelukzalig gevoel wakker als ik haar weer had gezien. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om mijn biologische vader op te zoeken, al heb ik daar de middelen voor. Ik heb geen zin om iets overhoop te halen waarvan ik de gevolgen niet kan overzien. Het is goed zoals het is.”

John van den Heuvel (51) is misdaadjournalist bij De Telegraaf en bij diverse RTL-programma’s. Onlangs verscheen zijn boek ‘De moord die niet veel aandacht trok’ (Carrera, Amsterdam).

Delen