Mijn moeder & ik Albert Verlinde

‘Wat vond ze het geweldig om in een mooie jurk op de rode loper bij mijn musicals te staan’

In de serie ‘Mijn moeder & ik’ interviewden Bas en collega-journalisten van Margriet bekende mensen over hun moeders.

Dat Albert Verlinde de showbizzkoning van Nederland zou worden én succesvol theaterproducent had zijn moeder Henny misschien niet verwacht, maar ze genoot er met volle teugen van.

“De laatste jaren van haar leven was mijn moeder zwaar aan het dementeren. We konden nog verschrikkelijk lachen samen en ze leek me meestal te herkennen, maar het was een confronterende tijd – ik reed vaak in tranen naar huis als ik bij haar was geweest. Dat ze twee jaar geleden stierf was natuurlijk verdrietig, maar het mooie was dat mijn herinneringen aan de moeder van vroeger weer terugkwamen en de patiënte verdween.

Ze werd in 1935 in ’s Hertogenbosch geboren, in het huis boven het café van mijn grootouders waar ik later ook ter wereld kwam. Lang was ze de jongste van vier – er kwam nog een nakomertje toen ze al tiener was. Ze was een mooi meisje, dat er ook graag mooi uitzag. Ze is altijd een koninginnetje gebleven. Ik denk dat ze filmster wilde worden, maar de oorlog alle toekomstdromen knakte.
Het gezin is ongeschonden door die jaren heen gekomen, maar van je vijfde tot je tiende dreiging en honger meemaken is niet niks. Ik denk dat ze daardoor zo spaarzaam is geworden; ze lette altijd goed op de portemonnee.

Na de oorlog ging ze naar de mulo en in winkels werken. Rond haar achttiende kwam ze mijn vader tegen tijdens de Sinterklaasintocht. Hij bood aan haar broertje op zijn nek te nemen en vanaf dat moment zijn ze een stel geweest. Hij was een knappe vent in uniform, want hij werkte bij de Holland-Amerikalijn – het was net een romantische film.

Voor ze in 1956 konden trouwen, moest mijn vader katholiek worden, maar dat had hij ervoor over (lacht). Daarna bleef hij varen en hielden ze contact via brieven. Jaren geleden heb ik mijn ouders een keer meegenomen naar New York. Tijdens een rondvaart kwamen we langs Hoboken en zei mijn moeder: ‘Als er Hoboken op de envelop stond, wist ik dat hij over zes weken thuis zou zijn’. Ontroerend vond ik dat.

Na mijn oudste zus werd ik geboren en een paar jaar erna verhuisden we naar Heerlen, waar nog twee zussen ter wereld kwamen. We zijn veel verkast in onze jeugd, naar Susteren, Schagen, Vught. Mijn vader was vertegenwoordiger. Dat was geen vetpot: mijn moeder moest soms zelfs iets uit mijn spaarpot lenen. Toch hebben we nooit gevoeld dat we iets tekort kwamen. Ze was heel inventief: in plaats van duur gebak in het weekend mochten we voor vijftig cent een bakje snoep uitkiezen.

Ze was een lieve, ondersteunende knuffelmoeder. Toch kon ze ook fel zijn als wij zaten te klieren. Dan kreeg ze zo’n samengeknepen mondje. Ik zal nooit vergeten dat ze een keer zo boos was dat ze me onder de picknicktafel een schop wilde geven, maar keihard met haar scheenbeen tegen de dwarsbalk kwam!

Mijn moeder heeft volgens mij nooit in de gaten gehad dat ik homo was. Op mijn zeventiende vertelde ik het haar, op de rand van mijn bed, en bij wijze van troostprijs zei ik erbij dat ze niet bang hoefde te zijn dat ik in een roze broekpak door de straten zou gaan. Ze was er even door aangeslagen, maar hield zich groot. Ze vertelde het blijkbaar meteen aan mijn vader, want die kwam daarna mijn kamer binnen. ‘We hopen nog lang van jou te mogen genieten,’ zei hij, ‘en als je in een roze broekpak wilt lopen, moet je dat voor ons niet laten.’ Mooier kan toch niet?

Ik heb me altijd veilig gevoeld bij mijn ouders. In mijn jaren op de Kleinkunstacademie in Amsterdam belde ik ze zelfs een keer op omdat ik bang was dat ik een geslachtsziekte had! (lacht)

In de tijd dat ik een relatie kreeg met Onno (Hoes, red.), rond mijn dertigste, kwam mijn carrière pas op gang. Mijn doorbraak was nog eens tien jaar later met RTL Boulevard. Toch waren mijn ouders ook al trots toen ik nog ergens in een zaaltje voor tien mensen optrad. Maar de laatste 22 jaar heb ik ze wel een grote finale gegeven, waarvan vooral mijn moeder met volle teugen genoot. Wat vond ze het geweldig om in een mooie jurk op de rode loper bij mijn musicals te staan. Als Maik de Boer zei dat ze er goed uitzag, steeg ze twee meter op!

Om de relatieproblemen die Onno en ik jaren terug hebben gehad, maakte mijn moeder zich niet zo druk. Ze had zich in die tijd misschien ook al teveel in haar eigen wereld teruggetrokken. Ze heeft bovendien zelf ook een heftige periode in haar huwelijk meegemaakt, nadat de kinderen uit huis waren. Ze is er destijds vol voor gegaan en ze hebben hun zestigjarig jubileum gehaald. Vechten voor wat je hebt, dat is wat ze altijd heeft voorgeleefd.

Een halfjaar voor haar dood overleed mijn vader. Mijn moeder leek weinig meer te begrijpen van wat er aan de hand was, maar begon na die dag langzaam te verdwijnen, alsof ze toch voelde dat er iets belangrijks weg was. De vrijdag voor ze stierf kwam ik bij haar langs. ‘Dag mijn jongen’, zei ze. Ik voelde dat het de laatste keer was. (Schiet vol:) Een paar dagen later is ze overleden, met al haar kinderen om zich heen.

Thuis heb ik een foto van haar staan met een kaarsje erbij. Mijn moeder is nog steeds erg aanwezig in mijn leven. En ze gaat ook nooit meer weg, dat weet ik zeker.”

Presentator en theaterproducent Albert Verlinde (59) brengt als directeur van Stage Entertainment Nederland grote musicals in de theaters, zoals TINA, over Tina Turner, de David Bowie-musical Lazarus en Anastasia.

Delen